Un grito na parede

Os carteis foron e serán un gran invento da sociedade. Nasceron anunciando o futuro. Antes de Nicole Kidman, moito antes, co verdadeiro Mouling Rouge, Toulouse xa sabía o que ía vir despois: Os carteis.

A historia do cartel é dunha historia contemporánea, na que se poden intuir tódolos movementos estéticos e , por suposto, fenómenos sociais. O modernismo co futurismo, o constructivismo e o expresionismo, logo o racionalismo e xa máis preto o pop art nos teñen deixado esa lista de homes (moi poucas mulleres) ilustres, como Casas, Toulouse, Cassandre, Penagos, Rodchenko, Renau, Garbayo, Lissitzky, Geiss, Giralt-Miracle, Crous Vidal o Warhol, ademáis dunha gran cantidade de autores que olvidaron deixar o seu nome no rectángulo de papel. Quen deseña os carteis anunciadores dos circos?

Agora están os grafistas e publicitarios que insiten en afianzarse, non sempre con fortuna, nos principios do cartel. Agora recupérase a idea da imaxe, pero non como discurso expositivo nin demostrativo, senon como suxestión. Temos a Peret, Isidro Ferrer ou Mariola López, todos eles atoparon neste antigo recurso tres modos de proceder (non quero establecer preferencia entre uns e outros, pero Mariola é millor).

Seguimos vivindo nun lugar onde se seguen a pegar carteis na parede. E gritan. Aunque hoxe, como medio, poida que estea condeado a ser pegado na porta dun comercio. Sexamos máis optimistas que no anterior post e rematemos o cartel de Moondogs!!