Die Walküre IV

Sábado 4 de abril.

Despois de pasar unha tarde na T4 buscando wifi sen pagar chegou o momento de pilla-lo avións cara a Berlín. Ibería retrasouse, como o seu propio nome indica. Pillei un taxi dende o aeroporto (que non sae nos planos) até a zona de Schöneberg. Total 21€. Na Coruña clavaríanche iso e algo máis por ese mesmo traxecto. Sen darche un bico o taxista nen nada. Doulle 22€ ao tipo, non me devolve o cambio e me deixa nun sitio que nin hotel nin ostias.

Hmm… vou fumar un truja e vou pensar que facer.

Empezo a chamar por telf. A tódolos números que teño da pensión. Nada de nada. Contestador. Neeeein!! Un xove lugareño abre a portela dun edificio, pregúntolle polo “Hotel City Inn” e dime nun inglés como o meu que suba, follow me, pequeño besbello. Subo e me deixa no “hotel”. Hai un letreiro que descrifro con gran dificultade: Hai un telf. De emerxencias. Chamo e me colle un tipo moi simpático que fala un inglés parecido ao meu. Queda conmigo en dous minutos. Amósame unha habitación para cagarse (comparado, claro, co que tiña pensado) e con ducha na propia habitación e tele!. Iso si, a cama sen facer. O tipo de inglés máis ben pouco pero fla italiano así que nos imos entendendo. Pregúntolle que como fago para chegar andando a Postdamer Platz e dime que andando máis dunha hora. Na páxina poñía que a escasos minutos. En que? En avión?

Poño a cargar todo: mac/i-Pod/cámara e baixo a iso das 12.00 da noite de aventura.

Atopo xusto na saida unha parada de bus con tres punkis. Pregúntolles amablemente e un, nun inglés moi similar ao meu, dime que colla o que vai vir agora.
Nota do autor: digo punkis por non decir megapunkarras. Menudas crestas.

Subo no bús. Aquilo está feito unha merda. Botellíns rotos polo chan. Punkis, macarras, yonkis e incluso pareceume ver algún banqueiro.

- How much the travel?
- Eeeeh!
- How much the travel, joder?
- Eeeeeeeh!

O conductor fai clic nun monitor e pon: 2,20€. Amósolle un billete de 10€. O tipo balbucea. Creo que di algo sobre a miña nai. Fai indicacións de que vaia cara atrás e arranca. De puta madre. Unha hora en Berlín e xa teño unha viaxe pola “face”.

Chego a Postdamer Platz. Inmenso. Increiblemente grande e modelno. Luceciñas fluorescentes fucsias e azuis cambian cada pouco a tons morados e laranxas. Unha cúpula acristalada que tapa e une uns cinco bloques. É como se na praza central dos Rosales (a elíptica) estivese cuberta. Iso si, os edificios son unha mistura de sobriedade rectilinea misturada con grandes paneis acristalados. No medio da praza un mini estanque rodeado de terracitas coas suas veliñas e xente de moi ver. Polo que se ve para arranxar isto despois desa guerra gastáronse un 17 billóns de euros. Non lles quedou mal, ollo.

Xente de moi bo ver. Hai teutonas… pero teutonas teutonas por doquier.

Entro nun bar deses (o máis animado ao meu parecer). Me achego a barra e digo literalmente: Güan biier. O camareiro me mira perplexo e lle grita a un compañeiro: Inglish. Se achega o outro e lle digo:
- Güüüüaaan biiiiier!
- Eeh!
- Que güan bier, joder!
- Ah!

É a 1.15 da mañá. Levo duas bier small (unha caña de Ribadeo). É algo doce. Parece que está rebaixada con gaseosa ou similar. Pero segue a ter máis corpo cunha Mahou.

Escribo todo isto baixo a pouca luz que me da a vela e as luces fluorescentes da cúpula nunha libreta moi mona que me regalou Martola. A cúpula empézame a resultar un pouco hortera.

Ah! Cando chegamos ao aeroporto, Chema xa estaba esperando a Marta. Tan falador e tan simpático coma sempre, vamos. Ola, que o pasedes ben, adeus.

Así están as cousas hoxe… e a ver se mañá atopo wifi. Bis bald nenos e nenas!