Die Walküre X

Martes 7 de abril.

É tarde… moi tarde para o canso que estou (deben ser preto das 12). Non vou peido. Agora mesmo debo andar a uns catro quilómetros do hotel. Estou moi canso.

Entrei nun bar e pedín unha small bier. O presuposto se me está escapando entre os dedos e ainda non paguei nin o hotel nin aos meus caseiros da Coruña.

Me tomo a caña e merco tabaco. Iso me jode, xa que teño catro paquetes na maleta. Eiquí o Lucky está a catro euracos. Tes que pedir unha tarxeta na barra. Ir a máquina. Meter a tarxeta e as pelas; volià dixo Voltairè.

Collo unha “box of fire” para Coe na barra.

Vou pagar e digo:
- How much?
A tipa super rápida me espeta:
- Inglish? Turkish? Italiano? Español? Brasileiro?
- Buah! Hmmm… (merda). Español.
- Ah, pues son dos euros. Te pongo otra cañita?

Joer, non podo decir que non. Despois de Edith é a seguinte persoa coa que millor me entendo. Incluso millor que con Chema… boeno, non é de estranar.

Non ten pinta de xermana. Vai correndo dun lado para outro como se levase unha guindilla no cú… a ver se estivo por eiquí o tipo que me perseguía!

A todo o mundo lle deixa nas mesas unha especie de pepinillos. A min me deixa sen nada. Pero ao cabo duns minutos tráeme xamón de mono.

Esta tía promete pero trabucouse conmigo. Eu estou eiquí en visita cultural… ji ji ji.

- Otra cañitaaaa?
Como controla de marketing a pava esta.
- Boenoorl. Hips, hips…
(a que hora pecharán?).

É tarde… moi tarde para o canso que estou. E vou peido.