Fw: por si che serve de consuelo‏

Creo que sempre érgome de bo humor. É moi difícil que salte da cama de mal humor. Moi moi difícil. Se estou de mal humor espero. Miña nai ensinoume moitas cousas e creo que quedei co seu bo humor... para que perdelo?. Teño a sensación que os primeiros minutos do día van decidir como me debo comportar no resto do día, así que teño asumido que me teño que erguer de bo humor. Dende fai moitos anos sigo a mesma rutina. Se me levanto co ojete do cú torcido poño a canción de Serrat "Hoy puede ser un gran día". Mano de santo, todo solucionado.

Hoxe e a semana pasada pudo ser un gran día. Pese a todo (pesie a todo deseñamos, dirían Les Luthiers).

As 7.15 erguome mal. Case sempre doume coa deda meñique nunha das esquinas da cama... case sempre. Joer, non aprendo. Desnúdome e vou correndo pra a ducha que fai un frío de carallo e logo sécome co secador. Na ducha paso minutos e minutos debaixo da auga fervendo. Intento que caiga xusto perpendicular no centro da cachola pra non escoitar nada. Pero nada. Tan so o rumor do auga discurrindo polo meu pelo, polas miñas 'forellas', polo meu nariz, polos meus ollos. Dame a sensación que o pelo crece, crece e crece... e pesa e pesa e peeeeesa. Así olvido todo e tamén a dor do pe. Así fago que o día empece con bo humor. Ah, si, sécome co secador... manías raras que ten un.

Case sempre chego xustiño e non vai ser por almorzar, non almorzo. Nunca. O café góstame de bar e a poder ser con cheiro de xornal quente, coas páxinas pares pegadas as impares... cantas máis páxinas pegadas millor. Iso significa que son o primeiro en desvirxinar ese xornal.

Por desgraza o coche que me leva fala de traballo. Antes ía noutro, nun Opel, e sempre protestaba porque a B.S.O. sempre era Metallica. Nunca debín protestar por aquilo.

Agora xa cheguei ao traballo. Fai anos gritaba: "bon giorno per tutti per la matina". Agora so saúdo a uns cantos e case os contos cos dedos da man dun afiador manco afgano con moi mala sorte. O saúdo italiano creo que o fago tal cual dende o 97 cando estudiaba en Ourense. Que tempos!

- Lapsus de 10 horas mínimo -Non podo falar de traballo, non podo falar de traballo, non podo falar de traballo, non podo falar de traballo, non podo falar de traballo, non podo falar de traballo, non podo falar de traballo, non podo falar de traballo, non podo falar de traballo, non podo falar de traballo, non podo falar de traballo - Lapsus de 10 horas mínimo -

Chega unha hora na que empezo a estar tranquilo. Isto pode ser que ocurra as 17.00 ou as 21.00 h. a verdade é que nunca son moi consciente da hora que é. Todo depende de Ezequiel. Miro cara as cinco da tarde (como dirían os pilotos de combate) e se vexo a Eze todo está ben... todo está ben ou demasiado mal, pero ainda así estar traballando ao carón del significa algo: o que sexa vai sair cara adiante. Se a cousa pinta mal non é Eze só... é Eze e todo o batallón completo. El conseguíu equipo. Está claro que eu non. Culpa miña me dixeron uns. Deixáronche só díxome un do batallón (este non conta que é amigo meu).

Volvemos pra casa. Por Alfonso Molina case non hai coches... e se os hai teñen sereas, incluso cadáveres dentro. É tarde... algunhas veces até escoitamos o programa "Hablar por hablar". Hai xente que está pior ca nós. Chove na Habana.

Eze deixame a poucos metros do portal da miña casa... e pase o que pasase sempre lle digo o mesmo: mañá máis e millor.

Chego ao quinto con ascensor. Non teño pan. Non teño iogures. Non teño zumo. Non teño pasta. Non teño embutidos. Non teño conservas. Non teño nada de nada. De feito non teño nin sono. Esoulle a dar voltas a unha carallada que xusto me dixo Eze antes de sair, antes do meu último bostezo dentro da ofi. Estoulle dando voltas e até o momento non lle vexo solución.

Voume deitar que xa é tarde pero namentres penso: algún día, algún día que teña vida enviareilles un mail aos meus irmáns.

Así están as cousas e namentres escribo isto chamo por teléfono e alguén contesta cun sms: agora vou pra cama. mañá te chamo. bicos. Eu, coma o Míster, tamén vou canso de todo menos da música (xa teño epitafio).

Miña nai é unha astróloga africana

Fai meses, xa fai un bo carrao deles cando empezou isto da crise, atopei na rúa un papeliño de publicidade dun astrólogo africano. O collín pra ter algo que ler namentres baixaba cara a estación de autobuses. Empecei a lelo moi desinteresadamente. Pero moito, moito... O primeiro párrafo resultábame algo familiar e volvín a lelo. Pero... a quen me lembre este párrafo? Nada, non caía, pero facía un xesto como o de botar a cabeza cara atrás como se algo común che resultase coñecido... familiar. Joer se me soaba a algo familiar: era unha descripción da miña nai. Así que decidín gardar o papeliño no peto da cazadora, sabía que tarde ou cedo o ía a utilizar e publicalo eiquí.

Vou transcribir o que no papel sae, e os que coñecen a miña nai a verán tal cual reflexada. E se non a ven, verán a súa, ou a súa avoa ou quen sabe... igoal até o seu antigo director de banda. Por suposto non vou poñer o nome do astrólogo nin o teléfono.

Profesora Lolita de Pinón · Astróloga africana
Con coñecemento científico e poderes, axuda a resolver problemas difíciles ou graves en 5 días, con eficacía e garantía (cun par de ostias ben dadas todo arranxado en 5 minutos). Especialista en tódolos problemas tales como: amor, negocios, saúde, fracasos, depresión, xustiza, envexa, protección instantánea e impotencia sexual (boeno, boeno... todo non), visible contra o mal vicios de drogas, alcohol (isto nunca conseguíu arranxalo), tabaco, mal de ollo, etc... Le a sorte, ofrece previsións da vida (lémbrome cando me decía: vas caer). Se quere ter unha nova vida con seguridade e poñendo fin a todo o que lle preocupa contacte coa PROFESORA LOLITA DE PINÓN. Tódolos casos mencioados anteriormente. Chamexa ao número que pode trocar a súa vida. 982 000 000.

Nota sobre a ilsutración: miña nai ten pegado no espello da súa habitación unha ilustración moi similar a esta. Esa si que é a miña nai.

Así están as cousas neste día gris e así as vou contando eu coa axuda da miña nai (sempre con ela).