XV Feira da Ciencia

Pois ultimamente parece que ando moi educativo eu, e agora lle toca a XV Feira da Ciencia e Tecnoloxía de Ribadeo. Esta Feira leva xa unhas cantas edicións anuais realizadas, alá polo 95 comezou o conto. Só con ánimo de formación e non de continuidade, pero hai que ver o pesado que se pode poñer o físico cos seus compañeiros e cos seus alunos que a coña xa vai preto da maioría de idade. Deixo a continuación unha referencia sobre a Feira e o que parece ser un cartel non é tal... deume por facer unha ilustración pra acompañar isto e ao final pois lle puxen case todo.

"O facer un traballo deste tipo sobre as feiras de ciencia na Galiza é só un intento para trazar o futuro dun ensino da ciencia máis completo, facilitando o desenvolvemento das feiras e contemplando para elo a historia deste tipo de eventos nos nosos centros educativos. Nese hipotético futuro estaría incluída unha 'economía de escala' ó aumentar o número de 'usuarios' de métodos inductivos, baseados en xeito diverso e relacionados cun ensino da ciencia centrado na investigación.

Estas páxinas plantéanse cos obxectivos de, por unha banda, permitir coñecer mellor a realidade, posibilidade, desenvolvemento, ... das feiras de ciencia e exposicións científicas escolares en xeral a calquera persoa que teña interese no tema, e por outra, facilitar a aprendizaxe dos mecansimos básicos de programación e posta en marcha dunha experiencia do estilo.Por último, axustar que o que se presenta aquí é un estudo de anos feito a partires dunha visión persoal, a partir da realización de feiras de ciencia no IES Porta da Auga e recollida de información diversa que se foi presentando pouco a pouco no camiño ó longo destes anos. É dicir, non é un estudo aséptico, senón humano, sobre unha cuestión que ten unha grande compoñente humana como é a didáctica, pero sen deixar por eso de ter unha visión obxectivada mediante datos recollidos de diversas fontes no tempo.

Como proposta en principio persoal, nun primeiro momento estas páxinas estarán cerradas a contribucións e colaboracións diretas. Mais unha vez que o traballo esteña estruturado cun núcleo forte que facilite colaboracións na mesma dirección, esto é, sinerxias, pouco a pouco iráse abrindo como ambiente colaborativo a outros profesores con experiencia no tema. Así o contempla a idea programática coa que xorde, pois estas páxinas están pensadas máis como un xerme de futuro que como algo rematado e pasado."

Así están as cousas por Ribadeo e polo IES Porta da Auga que tan boas alegrías me deron, e así as deixo eu, como debe ser: agradecido por ter podido estudiar neste centro.

Por certo... neste intre miña irmá pequena acaba de entrar no paritorio. Ola Abril, venbida a este mundo. Hoxe pode ser un gran día... e mañá tamén.

A Navegar - Dando voltas pola rede

Nestes días andan a currar en Netex nun proxecto pra a Fundación Telefónica. O 10º Certamen Educared A Navegar. Poño a continuación unha especie de crónica sobre este 10º Certame. Todo aquel que lle apeteza (profisores, docentes, estudiantes, pedagogos) ou me poida facer o favor de poñelo no seu blog ou onde crea convinte para promocionalo, que o colla sen reparo. A imaxe non é a do Certame, recollín unha que fixera fai tempo pra uns simposios sobre redes e me apetecue poñelo.

O 10º Certamen Educared A navegar está a despertar un forte interese entre a comunidade educativa. Por iso, amplíase o prazo de inscripción até o 30 de abril.

As novas modalidades de participación (wikis, EducaLab e Experiencias Didácticas) parecen ser uns dos atractivos millor valorados polos docentes, xa que en edicións anteriores as modalidades de participación estaban limitadas á creación de blogs ou páxinas web.

Persoalmente paréceme que a creación de wikis é idónea para que varios grupos de alinos traballen nun mesmo tema. Permite analizar e debatir o tema na clase, en conxunto, decidir que apartados ou aspectos dese tema xenérico teñen entidade por si mesmos, e a partires de ahí, dividir á clase en grupos que traballen sobre canda un deses aspectos.

Por outra banda, valoro como moi interesante a oportunidade de experimentar con EducaLab. Esta ferramenta permite romper coa idea que ainda temos da escritura liñal (tipo libro) e utilizar un gran muro virtual para, sobre el, ir pegando e dosificando contidos cortos en distintos formatos (audio, vídeo, fotos, textos, etc.) Ademáis, pódense ir relacionando estes contidos entre si. Paréceme unha ferramente cun gran potencial pedagóxivo que, ademáis, achéganos ao xeito no que os rapaces de hoxe en día soen escribir a información (mensaxes curtos, concretos, miltimedia...).

E, por último, considero un gran atino que os docentes poidan presentar tódolos traballo que habitualmente realizan coas TIC, mediante unha memoria, na categoría de Experiencias Didácticas. É unha motivación máis para que o profisorado realice traballos coas TIC durante todo o ano.

Evidentemente, a creación de páxinas web e de blogs sobre temas curriculares, tamén teñen unha gran potencialidade pedagóxica, como se ten demostrado nas edicións anteriores do Certame.

A continuación poño un par de ligazóns: A páxina pra que os profisores se poidan apuntar, premendo eiquí e unha páxina onde se irán introducindo pequenas guías didácticas que penso que poden ser de gran axuda a profisores ou mesmo estudiantes de maxisterio ou calquer tipo de pedagogoxía (vai por ti Fuji).

Así están as cousas coma un domingo calquera e así as vou contando eu... namentres fumo un bo carrao de pitillos esperando a que me chamen pra ver se miña irmá pequena da a luz dun momento a outro.

Die Walküre XII

Último post dende Berlín sobre Berlín. Xa quedan poucas horas pra que a viaxe toque o seu fin. O páxaro de ferro saeme dende Tegel ás 7.30 da mañá. Vaia madrugón que me vou meter. Non me apetece nada nin madrugar nin as tres horas que lle va chegar até Madrid. Logo, en canto chegue a Coruña, probablemente chame a Fer para ver se lle apete ir tomar unhas cerveciñas por ahí... é que estou seco, mi ma'.

Hoxe ando coxo perdido. Creo que o que parecía un esguince é un esguince de toda a vida. Así que visitei dun xeito moi por encima o Kulturforum, moi preto de Postdamer Platz. Por eiquí pasei case tódolos días cando ía de camiño cara a zona de Mitte. Kulturforum está no sur de Tiergarten e no norte de Schöneberg. É unha especie de conxunto de museos, sala de concertos e rollos de documentación ou similar (isto o sospeito pola cantidade de Petetes que vexo por eiquí). 

A verdade é que me doe tanto pé, que tan só visitei a sede da Filarmónica que é unha especie de caseto en forma de tenda de campaña coas paredes laranxas. Din os entendidos que é un dos locais coa millor sonorización pra este tipo de conxunto. E se lle coñece polo sobrenome de Circus Karajani, polo mestre Karajan que foi director desta Filarmónica durante un bo carro de tempo. Din por ahí, que os seus músicos odiaban e adoraban a Karajan polo seu mal xenio e pola súa xenialidade respectivamente. O sitio? Merece a pena. E se algunha vez tocaches, ou gostas de música clásica creo que é un sitio imprescindible.

Logo metinme na Neue Nationalgalerie, que me decepcionou un pouco. O edificio é tremendo pero o contido pensei que ía estar máis co nivel do edificio. Unha mágoa, aunque mirandoó dentre outro lado saín antes e me tumbei á bartola a beber cervexa e descansar. Neste museo suponse que se exhibe pintura do século XX. Pero debe ser dos principios moi principios. Lembrame máis a unha exposición sobre o expresionismo que sobre o século XX. Non recoñecín nin o 5% exposto (aunque boeno, a iso se va aos museos, a ver cousas novas). Pra todo o demáis Google e o buscador de imaxes.

Así que como vedes, o día de hoxe moi pero que moi tranquilo. Me encantaría poder sair hoxe oustra vez pola zona de Kreuzberg, pero penso que se me meto alí non chego a Coruña até dentro de medio mes.

Que cousa absurda ocorreu hoxe? Pois a de pagar en man no hotel e conseguir descifrarlle ao xerente onde vai estar o taxi. Quedoume claro onde vai estar, pero xa non estou tan seguro de se o taxi vai estar aló as 5 da mañá ou da tarde. A conversa foi:

- I pay de hotel.

- Ja, ja... ok, yes, yeah. Now?

- Yes, now... tomorrow fly.

- You sister call me!!

- Yes. My sister is a god person!

Miña irmá chamoulles pra explicarlles ben o do taxi. Pra que non houbese malos rollos as 5 da mañá.

- Ja, ja... yes. You sister. Yes, ok.

- Yes, my sister.

- You sister call me today!!

- Yes... yu say now.

- Your sister. you sister.

Joer, que perrea lle entrou coa miña irmá Mariola.

- Que si, que si... miña irmá. How much?

- Tomorrow. Five o'clock. Taxi. Your sister call me!!

- Tomorrow. 

Me sinala un almanaque no venres.

- Five o'clock.

- Danke, danke, Thanks meu!

- You sister call me. Taxi five o'clock. Berlín is guten!

Joer, pero que lle dixo miña irmá. O debeu ameazar de morte, porque non se cala.

- Ok, danke, thanks, danke, danke. Berlín is fantastic. Bis bald!

Deixo os cartos e marcho. O tipo queda no seu despacho (que é unha habitación igualiña ca miña, pero cunha mesa chea de papeis) gitando Chao, chao... arrideverchi! Redios, canto dano fixo Fellini!

Agora xa estou relaxado. Beberei unhas cantas destas rubias. Cenarei unha especie de comida china que vin hoxe polo camiño. Farei a maleta e intentar durmir todo o que poida.

Como resumen: Berlín está de puta madre. De putísima madre. Eu o pasei en grande e viñen so.  Ide sos ou acompañados. Non é nada caro. É moi grande e hai moito que visitar. E se queredes festa, tamén a hai. Eu non a disfrutei moito, pero a cherei. O napal cheirase a distancia. A xente é moi moi agradable. Sensación de inseguridade nula. Moi tranquilo. Poucos picoletos, e os que hai parecen que son da reserva do vellos que son. Si sabedes algo de inglés vos ides enterar moito millor de case todo. Se controlades xa rompedes a pana (como diría Sole). Vos aconsello que collades bicicleta. Eu tódolos días pensaba pra os meus adentros: Nin, porque non colles unha bici e te deixas de historias? Se me perdo na bici o mesmo aparezo en Polonia. Probar todo o que vos poñan diante. Até o momento, todo o que me deron gustoume (e son de mal comer). Traede un bo plano. Ao meu fáltanlle mil rúas. E si podedes preparade a visita. Non sexades tan langráns coma min.

Se queredes museos o Mitte é a vosa zona. Se queredes festa eu vos recomendo Kreuzberg antes que Prenzlauer Berg. A segunda está moi pensado pra os turistas e o primeiro pra disfrutalo... Kreuzberg é moi trend. De tódolos xeitos o millor é que canda un descubra Berlín e se descubra a si mesmo en cada esquina de Berlín.

Como dixo  John F. Kennedy: Eu tamén son berlinés.

Auf wiedersehen nenos e nenas!

Die Walküre XI

Mércores 8 de abril.

Agora estou no café onde almorzo tódolos días. E un sitio bastante grande dividido en tres zonas e con terraza. Un reservado con sillóns que sempre está baleiro. Unha zona bastante amplia con mesas baixas diante da barra e unha zona de fumadores, onde estou eu, con taburetes e mesas altas. O ambiente é moi variado (non variopinto). Parece un bar de barrio con certo estilillo, pero nada máis. Xente xove cos seus portátiles, obreiros, mariores. Bo rollete. Molaría currar eiquí.

A señora que me pon o almorzo debe ser a dona do local, pois polas tardes (cando os camareiros aparentan 28 anos) tamén anda rulando por eiquí. A xefa debe ter coma uns cicoenta e pico e consérvase de vicio. Certo é que parece que polas mañás dase unha boa man de chapa e pintura.

Hoxe vou almorzar un non sei que. Ten moi boa pinta. O estaba a comer un rapaz e lle dixen a camareira:

- This. I like this!

- The girl?

- Nein... the boy is eating!

Non me tiña fixado na girl, teño fame.

I'm Muzzy!!

Este bar está no medio de Schöneberg, case ao final de Hauptstrasse con Postdamerstrasse.

Hoxe teño pensado moverme pola zona de Charlottenburg e visitar o zoo. En Amsterdam sempre que vou visito o zoo, aunque aló lle chaman "xardín de animais", Arties. Se ides a Arties, facédeo o domingo sobre as 11.00 da mañá. Ás 12.00 dan de comer aos crocodilos.

Segundo mapa, isto ten pinta de estar a uns 4 quilómetros de onde estou (o zoo, quero decir).

Polo que se ve, este zoo é un dos máis completo do mundo ao que se refire en especies de animais. Máis de 1.400. Iso si, a entrada de zoo+acuario custa 18€; algo caro se o comparamos co resto de Berlín. Sei que nalgún sitio lein que ocupaba unha extensión de oito quilómetros cadrados. A zapateada vai ser boa.

Rematei co almorzo. Non podo con todo. Fumarei un trujilla e xa vos contarei que tal é o zoo.

Levo xa un par de horas no zoo. É inmenso e a verdade, os espazos onde están confinados os animais son moi amplos. Saquei tropecentass mil fotos. As intentarei ver co meu afillado Alberte. Agora estou sentado diante dunha rinoceronte que non para de moverse. Pena que me quede tan pouca bataría. Quero sacar algunha foto dunha igrexa que hai eiquí ao lado. A rino esta non para de moverse. É unha gozada ve-la ao trote. Está nun recinto duns 30 metros de longo por un 10 de profundidade. Xa o sei, non é a sabana, pero comparado con outros zoolóxicos isto debe ser pra ela un Meliá. Debe ser unha rinoceronte xove. Ainda non ten a "coraza" formada do todo. De maior quero ser un rinoceronte e ter os cornos ben postos.

Volvo a repetir: En Berlín todo é extenso. Este zoo é tan grande que se perdes a virxinidade non a volves atopar.

Escoito o ruxir dos leóns. Vou visitalos. Pola mañá parecía que tiña resaca, coma min, que tamén son leo.

Nota do autor: Quédome sen pilas no acuario. Pero o estanque das "sea spider" atraen aos nenos... oh, oh... spider!! Si señores, unha centola duns 5 quilos. Hmmmm que rica rica.

Agora estou nunha praza moi concurrida onde hai sinais que che avisan dos "amigos do alleo" cun gráfico moi singular: Unha man, un bolsillo dun pantalón e un candado.

A Kaiser-Wilhem-Gedächtnis-Kirche (ollo, o nome é ese) é unha igrexa que quedou destruida case totalmente polos bombardeos que sufríu Berlín no 1943. Dos seus 113 metros (altura) orixinais, unicamente consérvanse 63. O seu tellado aguxereado fai que teña unha cara afilada, de ahí que a torre sexa coñecida en Berlín polo nome de "dente oco".

Nota do autor: Unha pena o da cámara. Xusto diante miña teño duas teutonas; unha loira e outra morena. A loira cada pouco toca as suas tetas, apretándoas e subindoas e baixándoas e apartándoas. Convida a sua amiga a que lle toque tamén as tetas. Supoño que estarán a falar dalgún implante se non, non o entendo.

- A ti como che gostan máis as mulleres? Loiras ou morenas?

- Si, si, si, si, si, si...

Pensaredes que estou supersaido, pero imaxinade que estás nunha terraza e aparece Samantha Fox en shorts magreándose as tetas a un metro túa. Se me entende, non?

Sego observando sen ningún tipo de simulación o espectáculo e me pido outraa big bier. Cando xa levo aló unha media hora chega un grupo de cinco españois. Falamos algo e me uno con eles o resto do día. Van sos, pero van en grupo. Son "singles". Xuntáronse vía internet a través dunha páxina pra xente que viaxa soa. Hai un de Guadalajara, unha malagueña, unha de Barcelona, un de Palencia, un almeriense e un de Santiago de Compostela. Tócate o nabo... Hispania nunha mesa!

Imos comer todos xuntos. Falamos e falamos e rinse bastante cando lles conto a miña situación de ir só a Berlín. Son moi moi majetes. O de Palencia é un cachondo total. Lles explico o pouco que lles podo explicar sobre o que sei de Berlín. Máis ou menos un resume de todo o que levo escrito. Lles apete moito ir a Alexander Platz e subir a torre de comunicacións que hai aló. O pirulí berlinés. Non tiña nin idea que se podía subir, así que gracias a este grupete me entero e vou con eles.

Subir a torre custa 10€ por cabeza. Hai moita, moita cola, pero moi ben organizado. Ti pillas os billetes e logo nun panel ponche á hora na que podes subir. A nós ainda nos queda case unha hora e nos imos tomar unhas birrillas amarillas.

O ascensor sube a unha velocidade acojonante. O pitido nos oidos está segurado... e arriba un bar cunhas vistas de Berlín acojonante. Lles amoso onde está a Porta de Brandenburgo... a zona dos Museos, a Postdamer Platz. Ainda pasamos aló un bo rato... sacan fotos (espero podermee poñer en contacto con eles) e baixamos a tomar algo nunha terraza da praza. 

Estamos todos moi cansos. Eles acaban de chegar ese mesmo día e queren marchar a descansar. Eu lles animo, pero non o suficente, pra que vaiamos a tomar birrillas amarillas por ahí. Unha pena, mo estaba a pasar pipa.

De volta ao hotel vou pillando birras cando o corpo o precisa. Ceo nunha terraciña moi cuca dun restaurante indú... non sei o que como, pero ten curry como pra parar un tren. Non sei a que hora chego ao hotel, pero chego cunha cogorza encima que non me relamo.

Hoxe, agora, sufro as consecuencias do día de ontes. Teño unha resaca demencial e teño o pé esquerdo algo jodido. Non é un esguince, pero super machacado de tanta pateada. Estoume pensando seriamente facer o Camiño de Santiago, pero dende Pekín, con dous collóns!

Así están as cousas neste último día e nestas últimas horas e así as vou contando. Bis bald nenos e nenas.

Die Walküre X

Martes 7 de abril.

É tarde… moi tarde para o canso que estou (deben ser preto das 12). Non vou peido. Agora mesmo debo andar a uns catro quilómetros do hotel. Estou moi canso.

Entrei nun bar e pedín unha small bier. O presuposto se me está escapando entre os dedos e ainda non paguei nin o hotel nin aos meus caseiros da Coruña.

Me tomo a caña e merco tabaco. Iso me jode, xa que teño catro paquetes na maleta. Eiquí o Lucky está a catro euracos. Tes que pedir unha tarxeta na barra. Ir a máquina. Meter a tarxeta e as pelas; volià dixo Voltairè.

Collo unha “box of fire” para Coe na barra.

Vou pagar e digo:
- How much?
A tipa super rápida me espeta:
- Inglish? Turkish? Italiano? Español? Brasileiro?
- Buah! Hmmm… (merda). Español.
- Ah, pues son dos euros. Te pongo otra cañita?

Joer, non podo decir que non. Despois de Edith é a seguinte persoa coa que millor me entendo. Incluso millor que con Chema… boeno, non é de estranar.

Non ten pinta de xermana. Vai correndo dun lado para outro como se levase unha guindilla no cú… a ver se estivo por eiquí o tipo que me perseguía!

A todo o mundo lle deixa nas mesas unha especie de pepinillos. A min me deixa sen nada. Pero ao cabo duns minutos tráeme xamón de mono.

Esta tía promete pero trabucouse conmigo. Eu estou eiquí en visita cultural… ji ji ji.

- Otra cañitaaaa?
Como controla de marketing a pava esta.
- Boenoorl. Hips, hips…
(a que hora pecharán?).

É tarde… moi tarde para o canso que estou. E vou peido.

Die Walküre IX

Martes 7 de abril.

Son preto da unha da tarde e acabo de chegar até o Altes Museum. Ontes pola noite, cando pasei por eiquí pensei que era o Pergamonmuseum. Non pasa nada, era un dos que tamén quería ir visitar.

Está a carón do Museo Histórico Alemán. Ten un xardín moi concurrido xusto diante cunha fonte no centro. Agora levantouse algo o vento e fai que as pingas da fonte vaian polo ar, e iso agradécese. Hoxe fai bastante calor. Moi boa temperatura.

Nota do autor: Uns chavales xogando acábanme de lanzar un botellín á espalda. Íalles pegar un grito do tipo fuck off, pero xusto nese intre, sentase diante miña un monumento comendo un calippo de cola (saco fotos). A vista é inmellorable. Desu existe e me acaba de agasallar con isto. Voume quedar sentado mirando para ela. Prefiro un lunar da súa cara que a pinacoteca nacional. Yum yum. Si señoooor… acábase de sacar a chaqueta cor pistacho e é unha teutona. Saco outra foto. Sae borrosa, porque será?

Acabo de mercar unha entrada para un día enteiro en tódolos museos que hai no Mitte. Cinco museos por 14 euros. Está pero que moi ben.

Altes Museum está dividido en duas prantas. Na baixa hai unha extensa colección adicada a cultura clásica. Ánforas, xarróns, vaixelas, etc. Moi ben conservados. Me sorprende. Pequenas figuras, filigranas, diademas, etc. Ao meu irmán lle encantaría isto. E a min me houbese gostado recibir unha máster class del nesta pranta... e da vida.

A segunda pranta está adicada a cultura exipcia. Non é moito pero está ben. Claro está, o busto da cachonda Nefertiti é o centro da atención e de flashes… si, si. Eiquí se olvidan de quitarlle o flash. Todo na titi de Nefer é increible. As proporcións do busto da faraona son per-fec-tas. Estaba de moi bo ver, aunque algo delgadiña para o meu gosto. Pena que morrese ho, ainda teño o condón novo.

Teño que resaltar que nesta segunda pranta hai unha parte adicada á tecnoloxía usada nas excavacións e restauración de pezas. Me parece moi pedagóxico e interesante ver os artiluxios. E para nada son brochas ou paletinas. Que va, uns pedazos de equipos multimedia cachis piruli da morte con fluxo de fruzo e toda a pesca. Pa cagarse pola pata abaixo.

Agora tócame o Pergamonmuseum que de todo o que teño programado me parece do máis interesante.

Nota do autor: Levo coincidindo cun tipo en tódolos museos. Me estará a seguir? Me querrá violar?

Parece que o Pergamonmuseum se resiste. Como isto é un circuito de Museos xusto detrás do Altes Museum atópome co Altes Nationalgalerie. Unha pinacoteca de toda a vida, vamos. Un Prado en Berlín. Moito máis pequeño en cantidade pero ten unha mostra moi interesante do impresionismo.

Descubro a un tal Lovis Corinth (1858-1925). O terei que buscar na Galipedia.

Teño que decir que as pinacotecas me aburren. Miña irmá Mariola pasa horas mirando os cadros… que mirará? Que buscará? Terá raios X nos ollos? De tódolos xeitos a exposición faise amena, xa que as salas son pequenas e nunca tes agobio de todo o que che queda por ver. Hai que ir? Of course! (filipa conmigo Luis).

Nota do autor: Volvo a coincidir co tipo. Yum yum… hoxe me van deixar o cú como un bebedeiro de patos.

Estou diante do Pergamonmuseum. Quero tomar forzas para recorrelo. Unha cervexiña? Home logo, e que sexa big, please!. Non sei que lle poñen a estas cervexas, pero me sube moi axiña. Déronme unha tostada, desas que o sabor recorréche o nariz. A cervexa está case baleira, teño os pes millor, medio paquete de cigarrillos… arranca!

Estiven aponto de batir o meu récord dentro dun museo. Preto das catro horas. Se non estivese tan canso qeudaría toda a tarde (o pouco que queda dela). O Pergamonmuseum é sinxelamente espectacular. É unha quedada co persoal. Parece que o construiron dous vascos.
- A que non hai collóns a facer un megamuseo pra que a xente alucine?
- Ai va la ostia, como que no? E cho pinto de rosa.
E fixeron o Pergamonmuseum. Así, como tal cousa... como quen quere facer o monte Gaiás nun ano.

Nada máis entrar na primeira sala atópaste co Altar de Pergamón. Se che queda a cara como o smile ese dos ollos abertos. Ala, con dous collóns chantaron ahí unhas escalinatas coas suas colunas, co seu dintel Jónico, coas suas estatuas... É unha porta do século II antes dun tal Cristo. Nesta mesma sala, un percorrido de esculturas de deuses loitando contra xigantes.

Subes a escalinata do Pergamón e te atopas con outra fachada. Esta é a entrada a un mercado. Toma collóns. E como se dentro da Domus te poñen a praza de María Pita. Que mola? Joer se mola... Mogolló!!

Noutra sala a porta de Ishtar. Século VI antes do Cristo. Pertence a Nabudocossor II, rei de Babilonia. O nome vos soa por duas razóns. Unha, así se chama a nave de Morfeo en Matrix. E segundo, en Barrio Sésamo había uns micro seres simpáticos na maceta de Blas e chamábanse Nabudocorcitos.

En fins nenos e nenas, para min empresionante. Todo o rato lembrándome do meu irmán. Salas adicadas a Apolo, Dionisio, Césares, Atenea, etc. Non sei como expresalo, pero por cousas como esta ben merece a pena a viaxe e pola tipa do calippo.

Agora estoume autoflagenlando polo deus Dionisio e me estou metendo entre peito e espalda un bo litraco de bier. Non está moi fría, pero se é iso o que os deuses queren, así sexa. Comerei algo e non sei se irme a tirar ao parque de Alexander Platz ou ao xardín que hai frente ao Altes Museum. Calquera das duas cousas están moi ben para min. Hoxe estou feito un xabato. Polo demáis botei en falla ao tipo que me quere violar. Cachis!.

Bis bald nenos e nenas!

P.d.: O Pergamonmuseum ten cascos para poder seguir como deus manda a exposición. Gratuito! A ver se aprenden por Hispania.

Die Walküre VIII

Ola mundo!

Hoxe a entrada vai ser breve que ainda non me ocorreu case nada. Aunque xa teño un par de cousiñas, todo relacionado co superhotel onde estou.

Non sei se vos contei algo do hotel. Está nunha zona perdida da mano de dios. Non sae no mapa que teño. Está escondido nun bloque de edificios que tes que acceder a el por un soportal. Parte da terceira planta está dividida en habitacións bastante grandes (se son todas como a miña, claro). Pero que pasa co hotel este?

Pois primeiro que non ten cortinas opacas. Ten unha telilla que ves a través dela, ou sexa, as 7 da mañá xa me está entrando un solazo da ostia. Eu máis ou menos estoume deitando sobre as duas da mañá e me ergo da cama a iso das 10. Paso de madrugar.

E segundo, ontes durminme un pouco máis tarde, xa que a parella da habitación do lado deu un concerto "alla rústica ma non troppo". Un polvazo dunha hora e pico... cos seus allegros, algún ritardando e houbo un par de codas. O tipo pegaba uns berros tal cual matanza do porco e ela uns xemidos moi moi cortos pero mantendo un bo ritmo. Estiven a ponto de apludir, pero pensei para os meus adentros... e se fan un bis?

Ainda se fose un bis a bis, boeno.

Pois nada, acabo de almorzar un pedazo almorzo pra afrontar a camiñata de hoxe. Pasarei parte do día no Pergamonmuseum que está a escasos metros da Alexander Platz. Promete o museo. Irei pillando notas e hoxe á noite ou mañá pola mañá meterei o post. Estou rebentado da pateada de ontes e se estivese máis tempo hoxe mo tomaría de descanso e me adicaría a beber esta ambrosía que me sirven por eiquí. Pero os días esfúmanse e hai que apurar.

Bis bald nenos e nenas!

Die Walküre VII

Luns 6 de abril, pola mañá... a iso da hora do café.

Acabo de chegar a un barrio bastante guapo. Por non decir increible. Mistura, cultura, ambientazo, terrazitas máis solete. A cervexa vai entrar hoxe que da gosto.

Xa pasaron unhas horas do anterior post. Quedei con Edit e con Aynis. Edith é holandesa e comparte estudio coa miña irmá Mariola en Amsterdam. A segunda é turca e estudia deseño de xollas... joer. Aynis é fibrosa, áxil... rápida de mente e moi vivaracha. Non para de sorrir e falar. Ten unha constitución atlética, joer. A vida é como a serie "Life". Un círculo que todo o une e todo ten un significado... Iso ou todo é unha sirendipia.

Moi simpáticas as dúas. Moi majas... riome moito con elas. Aynis está a estudiar español, así que todo resulta moi doado, xa que Edith fala moi ben español.

Quedamos nun garito moi cuco (a Coe lle fai gracia este adxetivo). Uns dos primeiros en abrir fai uns 15 anos por aquela zona. Estamos moi moi moi preto no que antes era o muro de Berlín. Isto era zona comunista, e nótase (construccións excesivamente sobrias e sen adornos). Eu pido unha cervexa big (traenme unha caña). Elas unha especie de horchata que me dan a probar, café grande con leite, un bol de yogurth con fruta e cereais, dúas tostadas (cada unha) de leituga e queixo. Logo eu pido outra "double big bier" (por fin) e elas piden dous capuccinos, dous botellíns de auga e dúas infusións.

Arre carallo!! Todo sae por uns 25€. Eu filipo en cores.

Falamos, rímonos, etc. Boeno, máis ben eu pregunto dúbidas e elas falan, sobre todo Aynis (caralluda, tremenda). Cóntolles o da miña situación personal Berlín (sospeito que Edith algo sabe). Elas escoitan... Pasa un anxo. Escarállanse de risa en canto Edith lle traduce todo a Aynis. Cando lles digo que non pasa nada vólvene a escarallar. Normal, até a min me fai gracia.

Elas vanse. Edith ten que ir a buscar unha amiga e Aynis tense que ir a Stugart. Eu sigo pola zona. Estou por Friedricshain, na rúa Simon Dachstrasse. Elas din que sen dúbida algunha é a zona con máis personalidade de Berlín. Que Prenzlauer Berg está moi ben, pero que é para pijos. Moi para turistas... e fan un aceno moi singular: tócanse a punta do nariz. Din que esa zona é pra turistas, que a ideal é onde estamos. Máis adiante decátome de que é moi, pero que moi peculiar.

Agora non me lembro de como se chama o artista, pero por Factory pulula amiudo uns videos (Luis, axúdame) dun grafitero que fai StopMotion... pois non vai e me atopo coa metade da sua obra nesta zona. Quédome perplexo. Alucinando. Isto si é unha sirendipia. Teño sorte, nada máis. Non saco moitas fotos diso, case prefiro quedar a mirar como está feito. A obra é inmensa... inmesa de tamaño. Teño fotos e cando poida as pondrei eiquí xunto cos videos do nacho este.

Pégome unha zapateada dunhas tres horas e pico. Maaaaaanda carallo. Teño os pes hinchados. O rollo foi o de sempre. As deixei, pillei unha birra e me puxen a andar. Pillei outra birra e seguín andando. Pillei outra birra e seguín andando. Cando me deu polo ojete preguntei e me dixeron, por eiquí (sinalando o mapa). Auch!! A tomar polo ojete. Volvinme a trabucar de dirección. Aunque hoxe como ía a pé a cagada foi dobre. Ou sexa, unha camiñando é igoal a seis quilómetros. Pero atopei sitios novo (e vin teutonas) e cervexa nova. Xa estaba canso de tanta Becks e tanta Berliner. Moi rica esta. Aunque polo prezo e forza e peido que levo encima sospeito que ten unha graduación extrema. Lémbrame a cervexa escocesa Douglas.

Paro por hoxe. Vou probar sorte neste bar (pola wifi) e publicar o que levo na libreta. Aprobeitarei e tomarei estas cerveciñas tan cucas que teñen eiquí. Relaxar os pes e hmmm... outra birra. Por que non?

Así conto as cousas neste día que foi un gran día. Un grandísimo día. E mañá? Millor. Bis bald nenos e nenas!

Por certo... na miña perda atopei a zona de Berlín co tramo máis longo do muro... cincocentos metros nin máis nin menos. Esta cidade é pra vivila, en serio. Non pra visitala. Visitar está ben, claro. É como ir a praia das Catedrais... hai que visitala, pero pra bañarte calquera é millor; incluso Riazor... e o digo eu que son de alí. Isto é moooi grande. Non me vou cansar de decilo. Aunque se me dan a elexir entre tódalas vidas, eu me quedo con Amsterdam, of course!! Amsterdam forever!!

Die Walküre VI

A ver, a ver... por onde empezo? Había unha vez un pais moi moi lexano... coño, non! Isto foi o que lle contei ontes a unha teutona pra ver se caia, pero nada; non cren nos contos.

Ontes despois despois de beber media tarde e chegar bastante peido ao hotel durmin un par de horas. De camiño ao hotel (birra en man, moi típico eiquí entre os borrachos indíxenas) un vikingo me dixo: AbrazenFarolen!! Que cachondos!! Son xente moi amable. Se te ven perdido, como é no meu caso, paran e dan media volta pra preguntarche no seu peculiar idioma esdrúxulo que é o que queres... e claro, eu o que quero é entendelos.

Despois de durmir o peido pegueime unha ducha e sain na búsqueda de Edith, que me dixo que estaba nunha zona que se chama Kreuzberg, que é o barrio turco. Tardei como unhas duas horas en chegar... noite pechada. Eiquí as farolass non alumbran moito. En canto dan as 9.00 xa ves máis ben pouco. Pois aló ía eu, con resaca, plano en man, i-pod nas orellas, pitillo en boca e condón en carteira camiño a Kreuzberg. Ala, todo contento a buscar a alguén que na miña vida vin e que a zona esa debe ser máis grande ca Coruña. E como se Coe me chama e me di:

- Chenchu, apetéceche tomar unha cervexa?

- Claro coño, iso non se pregunta. A que hora e onde?

- Pois a iso da noite en Vigo, te parece ben?

- Ah, perfecto... curo a borracheira e saio pra ahí.

Pois sería algo así. Boeno por que tardei tanto? realmente nunha hora e pico, de onde estou eu se chegaba, pero claro eu+metro+resaca=perdida total da orientación. Pois si, aló vou ao metro. A cousa parecía sinxela pero cando non coñeces tódolos idiomas confundes os nomes cada pouco. Eiquí cambiar unha letra á hora de pronunciar é tan jodido como o castelán... por exemplo, non é o mesmo decir: A virxen é pura que decir A virxe é puta. Pois realmente quería ir cara un sitio e creo que me fun como uns dez quilómetros do lado contrario. Non pasa nada... non paguei. E iso que a máquina expendedora de tiques tiña o idioma Español.

Nota do autor: Quero aprobeitar este espazo pra pedirlle... exisir a Feijoo que en tódolos países haxa traduccións ao Galego.

Dan as 12.00 e pico da noite. Chego a non sei onde e penso pra mis adentros... joer, pero que cansado estou. Pois ala, pra o hotel de novo. Iso si, millor colle un taxi chaval. O taxista lle pisa que mete medo, nas poucas curvas que hai cantan as rodas e polo camiño o taxista repite unha e outra vez o nome da rúa onde teño o hotel pra que a pronuncie bien. Listening and repit. I'm Muzzy!!

Apuro que acabo de quedar con Edith pra tomar algo.... hmmm encántame o cheiro de napal pola mañá.

Hoxe teño pensado ir ao Pergamonmuseum... aunque se hai birras a cultura sempre pode esperar. Unha cousa é coñecer a cidade e a súa cultura e outra ben distinta vivir a cidade, non? Perder me perdo, pero ollo: Non perdo ollo do que vexo.

Así están as cousas nun luns bastante soleado no que o día promete e así as vou contando eu. Por certo Fer, moita gracia me fixo o teu comentario de regadío e secano... ainda rein un bo anaco neste bar. Bis bald nenos e nenas!

Die Walküre V

Hoxe comezaron a baixar as temperaturas. Xa non se está tan ben coma ontes. O ceo está completamente cuberto de finas nubes. Podes ver o sol cun efecto “desenfoque gausuano”. Deus manexa o photoshop, pero tirando a mal.

Volvín coller o bus M48, aunque esta vez baixeime duas paradas antes para mercar algo de fruta. Débome estar acostumbrando a ese anaco diario de mazá que me da Fer.

Volvín a Potsdamer Platz. Ao bar de ontes. Hoxe café. Cousa rara; un café custa o dobre que a cervexa. Está claro, hai que beber máis cervexa.

Intentei conectarme á wifi do Sony Center (a sede central de Sony en Europa). A rede viá e íase como as olas lamendo a praia. Ainda así conseguín facer 4 cousas:
1. Conseguir meter o post de ontes.
2. Contactar a medias con Edith para sair hoxe pola tarde/noite. Onde? A que hora? Non o sei, por iso o de que quedamos a medias.
3. Con tanto intento de conectarme e desconectarme á wifi ventileime o 60% da bataría.
4. As teutonas alégranme o café e a falla de wifi.

Subindo dende Potsdamer Platz até a Parisere Platz para ver a Porta de Brandenburgo atopeime cun monumento bastante curioso: unha serie de bosque de bloques de pedra alineados de diferentes alturas nun terreo ondulado. Creo que é un monumento adicado aos mortos xudeos.

Pensei que a Porta de Brandenburgo ía estar moito máis concurrida. Uns metros máis cara ao norte (está moi preto) atópome co Reichstag. Hoxe o Parlamento alemán. Di a guía, que o tremendo de Hitler foi probablemente o instigador do indencio deste edificio para así poder facer a súa Acta de Capacitación. O sitio é grande. Moi grande, moi amplio. Moi alemán. Ten unha cúpula acristalada acojonante que, sospeito, terá unhas vistas ainda máis acojonantes. Non vou entrar. Hai unha cola ainda máis acojonante que as supostas vistas.

Teño que decir que me sinto bastante ridículo iso de deixar a cámara co temporalizador e sair correndo para poñerme nunha pose bastante forzosa. Supoño que iso e ter que facerme pallas é por culpa de viaxar só.

Despois de zapatearme a avenida Unter den Linden chego ao Museo Histórico Alemán. Tremendo museo señores. Moi guapo e moi grande. Ten unha colección moi extensa (non é o prado, pero boeno). A entrada de 5€ está moi pero que moi ben para o que se visita. E se sabes alemán ou inglés xa non che digo nada. Está dividido en 7 grandes etapas e dun xeito moi ameno. Misturan moi ben obras con elementos da época. Que un retrado de non sei quen… pois ao carón xarras, mobles e outro tipo de obxetos da época. Impresionoume moito a idade media con todo o Sacro Imperio Románico Xermánico (até o S. XV). A min me molan moito as armaduras e demáis artiluxios daquela época. Os retratos e demáis paranoinas son demasiado escuras para o meu gosto.

Resulta moi “chocante” a parte adicada á II Guerra Mundial. Para… hmm… vou contar cos dedos. Para 12 anos que durou a festa montada por Hitler e os seus colegas ten a parte máis grande do museo. Ten unha inmensa documentación. Mogollón de propaganda. Increibles e magnificas litografías. Algunhas delas dan arrepio. En todas se me cae a baba do ben que están deseñadas. Algúns uniformes militares… menos dos que me imaxinaba. Normal, os collóns decrecen un 90% só con mirar un uniforme nazi. Está moi ben. O recomendo. E non… non hai moito sobre os xudeos. Haber, hai. Pero non as imaxes espeliznantes que temos na retina. Non hai imaxes de fosas ou crematorios. Como todo o museo xira arredor de Alemaña e Europa pois por suposto leveime o susto de atoparme co busto do noso queredísimo Paquito e a súa falange. A falange do índice lle ía meter eu.

Había un rollo, a nivel de imaxe corporativa, que me chamou moito a atención: Os diferentes “imagotipos” que tiña cada sección do movemento. As SS unha, as xuventudes outra, etc. Moi ben organizado. Moi ben deseñado. Hai iconografías que non comprendo, pero sospeito que ten unha razón. Unha boa razón.

Nota do autor: Poño chocante, por non dicir normal, ou curioso, ou calquera outra cousa. Non sabía moi ben que me ía atopar; se silencio ou pompas.

Agora non sei se ir ao Pergamonmuseum que está ao carón deste museo. Pero como siga a este ritmo de visitas o martes estareime comendo os mocos de aburrimento. Agora estou feito polvo. Debo levar enrriba uns cantos quilómetros. Vou intentar sacar unhas fotos aos logos eses e logo intentarei chegar ao hotel. A ver si hoxe non me perdo, como ontes á noite. En vez de tirar cara ao sur tirei cara ao norte. Xa mo dicía Cris: Leva unha brúxula.

Así están as cousas namentres non sei nada desa saída tarde/noite e así as vou contando eu.

Por certo, atopar eiquí un local con wifi (gratuita) me resulta imposible… e increible. Bis bald nenos e nenas!

Die Walküre IV

Sábado 4 de abril.

Despois de pasar unha tarde na T4 buscando wifi sen pagar chegou o momento de pilla-lo avións cara a Berlín. Ibería retrasouse, como o seu propio nome indica. Pillei un taxi dende o aeroporto (que non sae nos planos) até a zona de Schöneberg. Total 21€. Na Coruña clavaríanche iso e algo máis por ese mesmo traxecto. Sen darche un bico o taxista nen nada. Doulle 22€ ao tipo, non me devolve o cambio e me deixa nun sitio que nin hotel nin ostias.

Hmm… vou fumar un truja e vou pensar que facer.

Empezo a chamar por telf. A tódolos números que teño da pensión. Nada de nada. Contestador. Neeeein!! Un xove lugareño abre a portela dun edificio, pregúntolle polo “Hotel City Inn” e dime nun inglés como o meu que suba, follow me, pequeño besbello. Subo e me deixa no “hotel”. Hai un letreiro que descrifro con gran dificultade: Hai un telf. De emerxencias. Chamo e me colle un tipo moi simpático que fala un inglés parecido ao meu. Queda conmigo en dous minutos. Amósame unha habitación para cagarse (comparado, claro, co que tiña pensado) e con ducha na propia habitación e tele!. Iso si, a cama sen facer. O tipo de inglés máis ben pouco pero fla italiano así que nos imos entendendo. Pregúntolle que como fago para chegar andando a Postdamer Platz e dime que andando máis dunha hora. Na páxina poñía que a escasos minutos. En que? En avión?

Poño a cargar todo: mac/i-Pod/cámara e baixo a iso das 12.00 da noite de aventura.

Atopo xusto na saida unha parada de bus con tres punkis. Pregúntolles amablemente e un, nun inglés moi similar ao meu, dime que colla o que vai vir agora.
Nota do autor: digo punkis por non decir megapunkarras. Menudas crestas.

Subo no bús. Aquilo está feito unha merda. Botellíns rotos polo chan. Punkis, macarras, yonkis e incluso pareceume ver algún banqueiro.

- How much the travel?
- Eeeeh!
- How much the travel, joder?
- Eeeeeeeh!

O conductor fai clic nun monitor e pon: 2,20€. Amósolle un billete de 10€. O tipo balbucea. Creo que di algo sobre a miña nai. Fai indicacións de que vaia cara atrás e arranca. De puta madre. Unha hora en Berlín e xa teño unha viaxe pola “face”.

Chego a Postdamer Platz. Inmenso. Increiblemente grande e modelno. Luceciñas fluorescentes fucsias e azuis cambian cada pouco a tons morados e laranxas. Unha cúpula acristalada que tapa e une uns cinco bloques. É como se na praza central dos Rosales (a elíptica) estivese cuberta. Iso si, os edificios son unha mistura de sobriedade rectilinea misturada con grandes paneis acristalados. No medio da praza un mini estanque rodeado de terracitas coas suas veliñas e xente de moi ver. Polo que se ve para arranxar isto despois desa guerra gastáronse un 17 billóns de euros. Non lles quedou mal, ollo.

Xente de moi bo ver. Hai teutonas… pero teutonas teutonas por doquier.

Entro nun bar deses (o máis animado ao meu parecer). Me achego a barra e digo literalmente: Güan biier. O camareiro me mira perplexo e lle grita a un compañeiro: Inglish. Se achega o outro e lle digo:
- Güüüüaaan biiiiier!
- Eeh!
- Que güan bier, joder!
- Ah!

É a 1.15 da mañá. Levo duas bier small (unha caña de Ribadeo). É algo doce. Parece que está rebaixada con gaseosa ou similar. Pero segue a ter máis corpo cunha Mahou.

Escribo todo isto baixo a pouca luz que me da a vela e as luces fluorescentes da cúpula nunha libreta moi mona que me regalou Martola. A cúpula empézame a resultar un pouco hortera.

Ah! Cando chegamos ao aeroporto, Chema xa estaba esperando a Marta. Tan falador e tan simpático coma sempre, vamos. Ola, que o pasedes ben, adeus.

Así están as cousas hoxe… e a ver se mañá atopo wifi. Bis bald nenos e nenas!

Die Walküre III

Eiquí estamos de novo, agora no aeroporto da Coruña. O páxaro de ferro despega a iso da 13.30 e chegarei aos Madriles a iso das 14.40. Alá a esperar un par de horas. Martola neste momento estase a tomar un zume de piña e eu o meu sagrado cafeting só con extra de zucre.

O día non empezou nada mal: Mamá igoal saio na TVG. En canto cheguei había unha reporteira co seu cámara e me fixeron un par de preguntas. A ver, o mesmo saio na TeleGaita e así poderei desterrar dunha vez a Galloso.

Ao final a maleta pesou 19.35 kg. Levo de todo, incluso un condón na carteira. Xa estiven pensando o que vou facer con el. Cando chegue a un pub e estean  a ponto de pechalo, botarei toda a cervexa (desas big beer) dentro do condón a modo de botixo.

Polo momento todo ben, agás que ontes non comín nin cenei e me están a temblar as mans mogollón por falla de enerxía. Preciso de cerverxa pra supermineralizarme e supervitamizarme.

Isto é todo até o momento... supoño que na T4 escriberei algo máis... aló, tirado 4 horas. Aunque tamén pode ser un bo momento pra abrir a guía sobre Berlín, non?

Die Walküre II

Ola mundo. Eiquí seguimos. Segundo día de preparacións da viaxe, hoxe dende o portátil da miña irmá. Téñome que ir afacendome a el... o Safari se me pecha cada pouco, non sei si por algún comando estrano que fago sen decatarme ou ben por que a wifi dende estou vai como o cú... que vai. Tamén teño posto como unha especie de corrector ortográfico que fai que todo o que escribo me aparece subraiado.

Boeno... Que pasou hoxe, eh?

Pois ainda pasaron cousas. O rollo de ontes con Fer quedou en medio peido. Non estivo mal. Fer brindounos, a Saúl e a min, cunha noite desas de absurdeces contínuas. Na súa liña, vamos.

Logo tocou madrugar. Reunión dos Learning Coffee (algún día colgarei o video). Comezar un novo curso (por fin). Retocar algunha cousa por alí e por alá. Outra reunión dos Learning Coffee. Seguimos co curso de Marketing Dixital... pitillín. Comentar as xogadas de onte e ir limpando as mesas de todo o sobrante. A empresa: Fynet/Kubbe, ou sexa Netex está en obras. Ampliamos e agora nos imos poñer en 4 naves. Sacar fotos de todo montado... a xente traballando. Outra reunión dos Learning Coffee; esta vez cas que mandan: Ana, Yrma e Betatest. Parece que a cousa marcha. Máis fotos... e de súpeto un mail de Carola. Di que se marcha a outra empresa. Hoxe é o seu último día en Kubbe (non derradeiro, ollo... ainda pode volver). Fotos con ela. Seguimos currando e chegan as duas. A recoller tódolos equipos, os cables e ver a nosa 'casa' baleira. Carlos Ezquerro todo tolo por alí cos planos nas mans... e a xente carretando os monitores e CPUs á sala de gravación. Alí non entrará o polvo das obras. Máis fotos e chegan as tres da tarde. Todos marchamos á Tasca. Hai que empezar a gran ponte con alegría.

Cervexa, cervexa e máis cervexa, Xa vou medio peido. África dime o que outras persoas xa me dixeron: Tes problemas coa bebida... ja ja ja. Vou ao baño a vomitar. Cervexa, cervexa e máis cervexa.

Remata todo e Fer me achega até a FNAC a mercar a guía de Berlín. O tipo, un profisional com o a copa dun pino, dime que xusto detrás de non sei que monumento (por suposto eu asinto como que sei de que me fala), hai unha cafatería-cervexería que pides: A big beer e che poñen un litro de cervexa por tan só tres euros. Hai que ir ne cajonacona!! Que profisional, que profisional o tipo este diría Manquiña. Merco a máis barata. Total... con esa indicación xa teño amañado a ponte.

Envío un SMS a Flavio, o moi cabrón si que ten un bo plan: Concerto de AC/DC en Bilbo. A envexa me corroe e por iso me arrenchufo os cascos e me poño toda a discografía dos chicos australianos a todo meter. Que ben mo vou pasar no concerto deles en Madrid. Aló estaremos parte do pior de Ribabebo: Joseca, Rego e eu. Oh yeah!! Pero esa viaxe será outro post.

Agora xa me vou familiarizando co mac e co mini-teclado gay que ten. Xa teño guía. Hmmm... que me falta? Ah, tender a roupa de ontes, pagar aos caseiros e mercar tabaco pra non gastar tanto aló e poder beber esas Big Beer.

Ah por certo, antes de baixarme do coche, Fer dame un consello: Leva, alo menos, un condón na carteira. Que profisional... que profisional.

Así están as cousas este venres soleado no que a viaxe que ontes ollaba con certo recelo hoxe a vexo como unha gran experiencia. Papá, son un mariñeiro de altura en terra firme!

P.d.: Meis, isto promete ou non promete?

Die Walküre I

Hoxe comezo, o que intentarei que sexa unha bitácora das miñas andainas por terras xermanas, e máis en concreto por Berlín.
Hoxe é xoves e o avión o pillo o sábado dende A Coruña e a cousa está máis ou menos así:
Levo unha maleta prestada por Fer.
A maleta está medio chea e debo levar xa 20 quilos.
Sego a meter cousas absurdas na maleta; por exmplo: condóns.
Levo un portátil que me deixou miña irmá Gel.
Non sei que carallo fago co mac pero cambio as teclas a xeito numérico. Apago o equipo e volta empezar.
Levo unha cámara de vicio que me deixou miña irmá Gel.
Espero ir sacando fotos de por onde vaia indo e tódolos días intentarei facer un pequeno resume.
Como non me deixaron ningunha guía sobre Berlín xa estou vendo que vou ir a velas vir.
Non sei onde está o Hotel. Tampouco me preocupa moito.
O meu inglés é tirando a nulo.
Xa sei decir cervexa en alemán.
Estou preocupado polo 'hotel' ao que vou... teño que levar as miñas propias toallas e teño que compartir baño.
Estou bastante descontento polo cambio absurdo que fixen de hotel.
Vou cheo gadgets... levo de todo e cargadores de todo tipo.
Entre outros libros levo Maus que non sei si será moi boa idea andar pasaendo un libro cunha esvástica na protada.
Ainda non sei que ir visitar. Non sei si deixarme levar ou preparar algo. Ainda estou a tempo.
Quedei, iso si, cunha alemana protestante... que por suposto non coñezo de nada.
Vou so, o que vai provocar que non saia nas fotos.
Me levo traballo por se me aburro de patear.
Non teño cartos. Boeno, non teño os cartos que me gostaría levar pra poñerme fino, aunque sexa, un día.
Nestas circustancias non me apete moito ir... pero vale máis actuar expoñéndose a arrepentirse delo, que arrepentirse de non ter feito nada.
Levo no i-Pod a Cabalgata das Valkirias pra escoitala diante da Porta de Brandenburgo.
Sei que o vou pasar ben... sempre o paso ben en circunstancias estranas.

E así están as cousas e así as irei contando... agora tiña que tender roupa que quería levar e poñer outra a lavar, pero... me acaba de chamar Fer pra ir tomar unhas birrillas amarillas. Así non se pode preparar absolutamente nada de nada.